«Quantu anni t’avia babbitu?Vinia di fà 73 anni.à Hè da mori ch’è tù ùn sè più cuntorru in Corsica, o Andrì ?à 9 o 10 anni, ùn la sò più.à Infini cù mecu ùn ci sè statu mai.à ±Ã La sapia ch’edd’era à a malavia babbitu ?à Nò.à Da tè à babbu, chì hè successu ? Mi n’ai parlatu mai.à ± nienti da dì. Laca corra. Cosi vechji. »***Intorn’à ssu « nienti da dì », tutt’un rumanzu. Strintu, duru, da sdrughja lu cori. Un rumanzu com’e un spechju lucichenti in u bughju. In quissu ci si vedini formi, certi guasgi svaniti, altri più pricisi. Di più in più pricisi. U manu à manu pò cumincià : i scelti, i neghi, i malfatti, i sbagli, tuttu ciò chì si missi à roda, à torcia, à castigà u ziteddu, à sfracicallu, tuttu hè palisatu. Tuttu... a sucità , a pulitica, a famidda... a dibulezza di la ghjenti. I guai di a vita. Tuttu ciò ch’ùn duvaria micca essa... mà chì, divintatu omu, un bel ghjornu, ci voli à dà di pettu.